Grad može odgovarati za štetu, nemaju građevinsku dozvolu za kružni kod Ekvatora

Grad Banjaluka nema građevinsku dozvolu za kružni kod Ekvatora zbog čega bi mogao da bude odgovoran za svaku eventualnu nezgodu u toj saobraćajnici, saznaje Provjereno.info.

Okružni sud u Banjaluci odbio je tužbu Grada Banjaluka protiv Ministarstva za prostorno uređenje, građevinarska i ekologije u predmetu poništavanja ili ukidanja prava nadzora nad izgradnjom ove kružne raskrsnice.

Republičko urbanističko-građevinska inspekcija zabranila je radove Gradu na kružnoj raskrsnici kod Ekvatora. Na to se grad žalio Ministarstvu za prostorno uređenje, građevinarstvo i ekologiju. Međutim, oni su odbili žalbu, a onda je Grad podnio tužbu Okružnom sudu Banjaluka.

Sada je i Sud tužbu odbio kao neosnovanu, što znači da je kružni tok kod Ekvatora izgrađen bez građevinske dozvole. Ovo je otvorilo prostor za eventualne tužbe

"Osporenim rješenjem tuženog ukinuto je po pravu nadzora rješenje Odjeljenja za prostorno uređenje Gradske uprave Grada Banjaluka od 06.11.2023. godine, pokrenuto po inicijativi za poništavanje ili ukidanje Udruženja građana Dobrnja iz Banjaluke, kojim rješenjem je data građevinska dozvola investitoru Grada Banjaluka, Odjeljenje za saobraćaj i puteve, za radove na izgradnji i rekonstrukciji postojećih saobraćajnih površina u cilju izmjene režima saobraćaja u Banjaluci, zoni Bulevara cara Dušana i Ulici Zdravka Čelara, Teodora kolokotronisa i Kralja Petra Prvog Karađorđevića na zemljištu pobliže označenom u tački 1 dispozitiva rješenja, prema tehničkoj dokumentaciji, odnosno navedenim fazama Glavnog projekta i Izvještaja o reviziji glavnog projekta, koji su navedeni u tački dispozitiva rješenja", navodi se u presudi.

Presudu pročitajte u cjelosti:

Tužilac u tužbi pobija osporeni akt, zbog povrede odredaba Zakona o opštem upravnom postupku Zakona o opštem upravnom postupku, pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primjene materijalnog prava i ističe da je tuženi odlučio shodno odredbi člana 248 stav 2 Zakona o opštem upravnom postupku, kojim je propisano da se rješenje koje je konačno u upravnom postupku može ukinuti po pravu nadzora ako je njime očigledno povrijeđen materijalni zakon. U obrazloženju rješenja tuženi se poziva na odredbe člana 59 stav 1 i 2 Zakona o uređenju prostora i građenju i dodaje da je za predmetnu lokaciju donesen regulacioni plan za saobraćajno čvorište kod Kastela u Banjaluci od septembra 2020. godine, da lokacijski uslovi za predmetne radove moraju biti u skladu sa navedenim regulacionim planom, da iz urbanističko-tehničkih uslova za izmjenu režima odvijanja saobraćaja u zoni ulica Bulevar cara Dušana, Kralja Petra I Karađorđevića, Zdravka Čelara i Teodora Kolotronisa, koji čine sastavni dio lokacijskih uslova, koji su osnov za izdavanje građevinske dozvole, proizilazi da odobreni radovi nisu u skladu sa planiranim saobraćajnim čvorištem. Takođe, tuženi navode da, u skladu sa odredbom člana 43 stav 4 tačka 3 Zakona o kulturnim dobrima, u spisu predmeta ne zatiče se studija o procjeni uticaja novoizgrađenih struktura na kulturna dobra u tangentnim zonama niti saglasnost Republičkog zavoda za zaštitu kulturno-istorijskog i prirodnog naslijeđa na šta je investitoru ukazano aktom tuženog od 09.10.2023. godine pa tako tuženi smatra da lokacijskih uslovi nisu izdati u skladu sa važećim Regulacionim planom, čime su povrijeđene prethodno navedene odredbe Zakona o uređenju prostora i građenju, kao i odredbama člana 43 stav 4 tačka 3 Zakona o kulturnim dobrima. Tužilac ističe da je ovakvo utvrđenje tuženog nezakonito jer u obrazloženju osporenog rješenja nisu navedene odlučne činjenice na osnovu kojih tuženi izvodi zaključak da lokacijski uslovi od 01.11.2023. godine nisu u skladu sa važećim Regulacionim planom.

Tuženi samo konstatuje da nisu u skladu sa relevantnim odredbama Zakona o uređenju prostora i građenju, ali je nejasno na osnovu čega je to tuženi utvrdio, odnosno na osnovu koji odlučnih dokaza i činjenica izvodi takav zaključak. Tuženi je ovakvim postupanjem povrijedio osnovna načela Zakona o opštem upravnom postupku i to načelo zakonitosti, načelo zaštite prava stranaka i zaštite javnog interesa i načelo istoine. Takođe, tuženi je povrijedio odredbu člana 197 stav 2 ZOUP, jer obrazloženje osporenog rješenja ne sadrži utvrđeno činjenično stanje niti razloge koji upućuju na odluku koja je data u dispozitivu, jer se istog ne može vidjeti zašto lokacijski uslovi nisu u skladu sa važećim Regulacionim planom, već tuženi navedeno samo površno konstatuje, pa su obrazloženje rješenja i dispozitiv istog kontradiktorni. Tužilac dodaje da tuženi samo konstatuje da predmetni radovi nisu u skladu sa važećim regulacionim planom ne nudeći pri tom nikakvo obrazloženje na čemu zasniva takav svoj stav, odnosno ne navodi u kojem to dijelu urbanističko-tehnički uslovi nisu usklađeni sa važećim regulacionim planom, iako je izradi urbanističko-tehničkih uslova prethodila Saobraćajna studija naručena od strane Grada Banjaluka u okviru koje je izvršena analiza mogućnosti uvođenja jednosmjernog saobraćaja, te da je na području centra grada izvršena izmjena režima saobraćaja, a čiji je sastavni dio i predmetna kružna raskrsnica.

Regulacioni plan kao dokument prostornog uređenja ne definiše režim i smjer odvijanja saobraćaja, saobraćajnu signalizaciju i slične tehničke stvari već se ista rješavaju detaljnijom razradom na nivou urbanističko-tehničkih uslova. U pogledu razloga za ukidanje građevinske dozvole po pravu nadzora tuženi je konstatovao da nisu ispoštovane odredbe Zakona o kulturnim dobrima, član 43 stav 3 tačka 3 te da nije pribavljena studija o procjeni uticaja novoizgrađenih struktura na kulturna dobra u tangentnim zonama, ovaj organ je mišljenja da se u konkretnom slučaju ne radi o "novoizgrađenim strukturama", s obzirom na to da se radi o radovima na izgradnji i rekonstrukciji postojećih saobraćajnih površina u cilju izmjene režima saobraćaja, a kako je definisano i dispozitivu rješenja o građevinskoj dozvoli, posebno jer su svi radovi vrše u nivou partera i na već postojećoj saobraćajnoj mreži bez promjene namjene postojećih površina i izgradnje novih struktura, a što je potvrđeno od strane Zavoda za zaštitu kulturno istorijskog i prirodnog naslijeđa dopisom od 09.11.2023. godine. Na osnovu svega navedenog tužilac predlaže da sud poništi pobijano rješenje i predmet vrati na ponovni postupak ili da sam riješi upravnu stvar.

Tuženi je na zahtjev suda dostavio spis predmetne upravne stvari o odgovor na tužbu u kojem navodi da u cijelosti osporava tužbu i tužbene navode i istoče da ostaje kod razloga datih u obrazloženju osporenog rješenja.

Zainteresovana lica, Pravobranilaštvo Republike Srpske, Sjedište zamjenika Banjaluka i Udruženje građana Dobrnja iz Banjaluke nisu dostavili odgovor na tužbi, iako im je ista od strane suda dostavljena na odgovor.

Razmotrivši tužbu i osporeni akt po odredbama člana 30 Zakona o upravnim sporovima, zatim odgovore na tužbu i cjelokupni spis predmetne uprave stvari, ovaj sud je odlučio kao u izreci presude iz sljedećih razloga:

Iz podataka u spisu predmeta proizilazi da je Udruženje građana Dobrnja iz Banjaluka podnijelo inicijativu za poništavanje ili ukidanje po pravu nadzora RJešenja Odjeljenja za prostorno uređenje Gradske uprave kojim se daje građevinska dozvola investitoru gradu Banjaluka, Odjeljenje za saobraćaj i puteve, za radove na izgradnji i rekonstrukciju postojećih saobraćajnih površina u cilju izmjene režima saobraćaja u Banjaluci, zoni Bulevara cara Dušana i ulici Zdravka Čelara, Teodora Kolokotronisa i Kralja Petra Karađorđevića, na zemljištu pobliže opisanom u dispozitiva rješenja, prema tehničkoj dokumentaciji, odnosno navedenim fazama Glavnog projekta i Izvještaja o reviziji glavnog projekta, koji su navedeni u ovoj tački dispozitiva rješenja iz razloga što se radovi izvode suprotno važećem regulacionom planu za područje gdje se radovi izvode, čime su ispunjeni uslovi iz člana 248 stav 2 za ukidanje konačnog rješenja po pravu nadzora, da je rješenje donio stvarno nenadležni organ, jer građenje vrši u 1 i 2 zoni zaštite nekoliko objekata koji su spomenici kulture BiH, a rješenje je doneseno bez saglasnosti, potvrde, odobrenja ili mišljenja drugog organa da je prvostepeno rješenje doneseno 06.11.2023. godine i pod istim datumom je stavljena klauzula pravosnažnosti, što je nezakonito, što jasno ukazuje da prvostepeno rješenje nije ni konačno ni pravosnažno: da se radi o objektu u tangentnoj zoni i da je dozvolu trebalo izdati Ministarstvo, kao stvarno nadležni organ, shodno članu 60 stav 2 Zakona o uređenju prostora i građenju. Postupajući po žalbi tuženi je donio osporen akt i u obrazloženju naveo da je poništavanje rješenja po pravu nadzora vanredno pravno sredstvo predviđeno odredbom člana 248 stav 1 Zakona o opštem upravnom postupku, ali da u konkretnom slučaju nisu ispunjeni razlozi iz stava 1 člana 248 ZOUP, ali su ispunjeni uslovi iz stava 2 člana 248 ZOUP kojim je propisano da se rješenje koje je konačno u upravnom postupku može ukinuti po pravu nadzora ako je njime očigledno povrijeđen materijalni zakon, te d aje povrijeđena odredba člana 59 stav 1 i 2 i član 61 stav 1 Zakona o uređenju prostora i građenju iz razloga što je za predmetnu lokaciju donesen Regulacioni plan za saobraćajno čvorište kod Kastela u Banjaluci od septembra 2020. godine.

TUženi navodi da Lokacijski uslov od 01.11.2023. godine nisu izdati u skladu sa važećim Regulacionim planom za saobraćajno čvorište kod Kastela u Banjaluci od septembra 2020. godine da je povrijeđen Zakon o uređenju prostora i građenju, kao i da investitor nije dobio saglasnost, niti je proveo studiju o procjeni uticaja novoizgrađenih struktura na kulturna dobra u tangentnoj zoni, čime je učinjena očigledna povreda člana 43 stav 4 tačka 3 Zakona o kulturnim dobrima, pa je odlučio kao u izreci rješenja na osnovu člana 248 Zakona o opštem upravnom postupku.

Osporeni akt je pravilan i zakonit.

Članom 59 stav 1 i 2 Zakona o uređenju prostora i građenju, propisano je da lokacijski uslovi predstavljaju tehnički stručni dokument koji se izrađuje na osnovu Zakona o uređenju prostora i građenju, posebnog zakona i propisa donesenih na osnovu tih zakona, kao i dokumenata prostornog uređenja i ne predstavljaju upravni akt, te da su osnov za izdavanje lokacijskih uslova dokument i to: zoning plan, zoning plan područja posebne namjene, regulacioni plan, urbanistički projekat i plan parcelacije.

Članom 62 stav 1 Zakona o uređenju prostora i građenju propisano je da ako je područje buduće izgradnje obuhvaćeno sprovedbenog dokumenta prostornog uređenja i urbanističkotehničkih uslova.

U spisu predmeta sud zatiče urbanističko-tehničke uslove za izmjenu režima odbijanja saobraćaja u zoni ulica Bulevar cara Dušana, Kralja Petra I Karađorđevića, Zdravka Čelara i Teodora Kolotronisa koji čine sastavni dio lokacijskih uslova za predmnetne radove i koji su bili osnov za izdavanje građevinske dozvole, ali koji nisu u skladu sa planiranim saobraćajnim čvorištem kako to definiše Regulacioni plan za saobraćajno čvorište kod Kastela u Banjaluci od septembra 2020. godine. Iz UT uslova, odnosno zapisnika o izvršenom uviđaju na licu mjesta od 23.10.2023. godine sa skicom lica mjesta i iz Izvoda iz regulacionog plana za saobraćajno čvorište kod Kastela u Banjaluci proizilazi da izmjena režima odvijanja saobraćaja u zoni ulica Bulevar Cara Dušana, Kralja Petra I Karađorđevića, Zdravka Čelara i Teodora Kolotronisa izlazi izvan granica obuhvata regulacionog plana iz 2020. godine, što je jasno vidljivo na skici i planu kroz isprekidane linije plave i crvene boje, jer linije označene plavom bojom izlaze izvan granica obuhvata regulacionog plana označenog crvenom bojom.

Jasno je iz naprijed navedenog da lokacijski uslovi za predmetne radove nisu u skladu sa navedenim regulacionim planom, a da zakon propisuje da moraju biti u skladu sa regulacionim planom, pa je odlučivanje tuženog u osporenom aktu u skladu sa Zakonom o uređenju prostora i građenju.

Po ocjeni suda pravilno je tuženi cijeni inicijativu za poništavanje ili ukidanje po pravu nadzora rješenja od 06.11.2023. godine, dajući u obrazloženju osporenog akta argumentovane razloge za odluku iz dispozitiva, koje kao pravilne podržava i ovaj sud. Naime, prilikom odlučivanja tuženi je ispitao postojanje zakonskih uslova propisanih odredbama Zakona o uređenju prostora i građenja i Zakona o kulturnim dobrima.

Imajući u vidu naprijed navedeno, a kako ni ostali navodi tužbe nisu od uticaja na drugačije odlučivanje, to je ovu tužbu valjalo odbiti kao neosnovanu, a na osnovu ovlaštenja člana 31 stav 1 i 2 ZUS.