Posthumna priznanja: Velikani otišli u legendu

Plaketa za životno djelo (posthumno) ove godine uručena je porodici Dragomira Dragana Batara, a plaketa posthumno porodici fudbalskog trenera Mladena Žižovića. Prvo nas je krajem septembra napustio Batar, koji će ostati zapamćen kao član prve generacije Bokserskog kluba Slavija, dugogodišnji predsjednik i član Upravnog odbora ovog kluba. Rođen je 1939. godine u Stratinskoj pokraj Bronzanog Majdana, a ostao je poznat po nesebičnoj posvećenosti klubu i značajnim uspjesima tokom šezdesetih godina prošlog vijeka. Prvi zvanični meč za Slaviju odboksovao je 1962. godine protiv tuzlanske Slobode, da bi iste godine u tradicionalnoj manifestaciji "Glasa" Izbor deset najboljih sportista Bosanske Krajine (danas Republike Srpske) zauzeo peto mjesto.

Zatim je 3. novembra, kao grom iz vedra neba, stigla informacija da je fudbalski trener Mladen Žižović preminuo u 45. godini od posljedica srčanog udara tokom utakmice u Lučanima između Mladosti i njegovog novog kluba Radničkog 1923 iz Kragujevca. Bio je to šok koji je zaprepastio cijeli fudbalski, ali i sportski svijet u regionu. Žižović je rođen u Rogatici 27. decembra 1980. godine. Igrao je na poziciji ofanzivnog veznog fudbalera i tokom karijere nastupao je za Radnik, Rudar Ugljevik, Zrinjski, Tiranu, Borac i Mladost iz rodnog mjesta. Trenersku karijeru započeo je u Radniku iz Bijeljine (2017-2019), a kasnije je vodio Zrinjski (2019-2020), Slobodu Tuzla (2021-2022), kao i banjalučki Borac, sa kojim je napravio fantastične rezultate. Nakon eliminacije u kvalifikacijama za Ligu šampiona i Ligu Evrope ostvarili su nekoliko briljantnih pobjeda u Ligi konferencije. Grupnu fazu završili su na 20. mjestu sa po dva trijumfa, remija i poraza pa su u šesnaestini finala priredili malu senzaciju i u dvomeču eliminisali ljubljansku Olimpiju, da bi potom u osmini finala izgubili od bečkog Rapida (1:1, 1:2). Banjaluka i Republika Srpska samo su pričale o fudbalerima Borca i njegovim rezultatima, dok je euforija tresla navijače.